Category Archives: life

ในบรรดาคำต่างประเทศเรื่องราวเกี่ยวกับผู้หญิง ที่ฟังแล้วมีเสน่ห์ ชวนให้จินตนาการหรืออยากรู้เรื่องราว ในความรู้สึกของผมมีอยู่สองคำคือ เกอิชา และ ฮาเร็ม

17 พค.เกิดเหตุการณ์ พฤษภาทมิฬ 2535 ต้นปี 2535 ประชาชนเริ่มไม่พอใจรัฐธรรมนูญที่มีเนื้อหาที่ไม่เป็นประชาธิปไตยและสืบทอดอำนาจคณะรัฐประหาร รสช. จนเมื่อพลเอก สุจินดา คราประยูร ขึ้นดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี ความไม่พอใจก็กระจายไปทั่ว มีการประท้วงแทบทุกวัน เพื่อเรียกร้องให้ พล.อ. สุจินดา คราประยูร ลาออกจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรี ตั้งแต่สนามหลวง รัฐสภา บริเวณอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย ปูเสื่อกินนอนกันบนพื้นถนนอันระอุด้วยไอร้อน จำได้ว่า ทุกค่ำคืนจะมีการอบรมการสู้กับแก๊สน้ำตา หรือหากทหารบุกเข้ามาให้นอนเฉย ๆ ก่อนหน้านี้ ผมกับชาวนิตยสารสารคดี มาร่วมประท้วง กินนอนบนถนนราชดำเนินนานนับเดือน

By One Ton on วันอังคาร, ตุลาคม 2, 2012 ทุกครั้งที่ผมมาเยือนประเทศอินเดีย หากมีโอกาสจะต้องแวะมาสถานที่ในความทรงจำเกี่ยวกับท่านมหาตมะคานธีเสมอ ผมชอบศึกษาชีวิตของคานธี อยากรู้ว่าเหตุใดคนคนนี้ถึงทำให้ อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ กล่าวประโยคอมตะภายหลังคานธีเสียชีวิตว่า “คนรุ่นต่อไปคงจะไม่เชื่อเลยว่า เคยมีคนที่มีเลือดเนื้อแบบนี้ มีชีวิตอยู่จริงบนโลกมนุษย์ใบนี้”

“ถ้าวันนี้ฉันตาย เลือดทุกหยดของฉันจะหล่อเลี้ยงประเทศชาติ”  อินทิรา คานธี (๒๔๖๐-๒๕๒๗)

ครั้งหนึ่งมีโอกาสมาเยี่ยมชม พิพิธภัณฑ์คานธี  ที่เมืองมธุรัย ทางตอนใต้ของอินเดีย ผมเคยอ่านหนังสือ เคยดูหนังเกี่ยวกับคานธีมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้ดูจะได้เข้าใกล้และรู้จักชีวิตของท่านมากที่สุด ภายหลังการลอบสังหาร บิดาแห่งชาติ  มหาตมา คานธีในปี พ.ศ. ๒๔๙๑  ชาวอินเดียได้ทำการรณรงค์และรับบริจาคเงินจากคนทั่วไปเพื่อสร้างอนุสรณ์สถานคานธีเจ็ดแห่งทั่วประเทศ และหนึ่งในนั้นคือเมืองมธุรัยที่ คานธีได้เริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าจากเนื้อผ้าราคาแพงมานุ่งผ้าฝ้ายทอมือของชนชั้นต่ำไปตลอดชีวิต

เถ่งไฮ่เป็นอำเภอเล็กๆ แห่งหนึ่งในเมืองแต้จิ๋ว มณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน มีประชากรประมาณ หลายล้านคน ปัจจุบันเถ่งไฮ่เป็นเขตอุตสาหกรรมสำคัญแห่งหนึ่ง ตุ๊กตาต่างๆ จากบริษัทผลิตของเล่นชื่อดังของโลกไม่ว่าจะเป็นตุ๊กตาบาร์บี้หรือตุ๊กตาของวอลต์ดีสนีย์ที่ส่งไปขายทั่วโลก ผลิตมาจากโรงงานในอำเภอเถ่งไฮ่แทบทั้งสิ้น คนไทยส่วนใหญ่อาจไม่รู้จักอำเภอเล็กๆ อย่างเถ่งไฮ่ แต่สำหรับลูกหลานชาวจีนที่อพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานในเมืองไทย น่าจะคุ้นหูกับชื่อนี้ดี คนจีนที่อพยพข้ามน้ำข้ามทะเลเข้ามาทำมาหากินบนแผ่นดินไทยในอดีต ส่วนใหญ่มาจากเมืองแต้จิ๋ว โดยเฉพาะจากอำเภอเถ่งไฮ่ซึ่งตั้งอยู่ริมทะเล

              อัสสัมชัญได้ชื่อว่าเป็นโรงเรียนเก่าแก่ที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศ ก่อตั้งมาตั้งแต่ปีค.ศ. 1885  โดยบาทหลวงกอลมเบต์ชาวฝรั่งเศส โดยตั้งชื่อว่า College de L’ Assomption ด้วยจำนวนนักเรียน 33 คนมาจนถึงปัจจุบัน มีนักเรียนสำเร็จการศึกษามาห้าหมื่นกว่าคน จากเลขประจำตัวนักเรียนล่าสุด 58484               บาทหลวงกอลมเบต์ ข้ามน้ำข้ามทะเลมาจากแผ่นดินแม่ มาดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสอาสนวิหารอัสสัมชัญ บริเวณที่เรียกว่า บางรัก อันมีชุมชนชาวต่างชาติโดยเฉพาะชาวตะวันตกตั้งถิ่นอาศัยมาช้านาน และมีโบสถ์อัสสัมชัญเป็นศูนย์กลางในสมัยนั้น และต่อมาได้ริเริ่มก่อตั้งโรงเรียนอบรมสั่งสอนให้กับนักเรียนโดยไม่เลือกเชื้อชาติ ฐานันดร ศาสนา รวมถึงเด็กกำพร้าที่ไม่ต้องเสียค่าเล่าเรียน เมื่อวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 1885 ซึ่งถือเป็นวันสถาปนาโรงเรียนอัสสัมชัญ

คนที่มีอายุยืนยาวมาจนถึง 90 ปี  ยังมีสุขภาพกายแข็งแรงและจิตใจแจ่มใสนับว่าหาได้ยากยิ่ง  โบราณถือว่าคนเหล่านี้มีบุญ เมื่อเร็ว ๆ นี้ลูกหลานและญาติสนิทมิตรสหายทุกรุ่น ได้ร่วมจัดงานฉลองครบรอบอายุ 90 ปีให้กับ ม.ร.ว.สายสวัสดี สวัสดิวัตน์  หรือป้าหน่อย ธิดาในหม่อมเจ้าศุภสวัสดิ์วงศ์สนิท สวัสดิวัตน์ และหม่อมเสมอ สวัสดิวัตน์ ณ อยุธยา

เคยมีคนบอกว่า “หมาทุกตัวล้วนต้องตาย แล้วก็มีคนถามว่า ทำไมหมาถึงเป็นสิ่งมีชีวิตที่อายุสั้นนักและต้องตายก่อนเจ้าของเสมอ มีคนตอบว่า เพราะหมาเข้ามาในชีวิตเพื่อสอนให้คน (เจ้าของ) ได้รู้จักกับความรักอันแท้จริง เมื่อทำหน้าที่เสร็จมันจึงจากไป ที่สำคัญคือ คนสามารถจะทุเลาความเศร้าที่หมาต้องจากไปได้ ด้วยการปลอบประโลมซึ่งกันและกัน  แต่หมานั้นหากเจ้าของต้องจากไปก่อน หัวใจของมันจะแตกสลายจนไม่สามารถทนได้ …” นานมาแล้ว หนังโรแมนติกเรื่องหนึ่ง มีประโยคอมตะที่ผู้คนจดจำได้แม่นยำว่า “หากจะรัก ต้องลืมคำว่าเสียใจ”