หากจะรักลาบราดอร์ ต้องลืมคำว่าเสียใจ

เคยมีคนบอกว่า

“หมาทุกตัวล้วนต้องตาย แล้วก็มีคนถามว่า ทำไมหมาถึงเป็นสิ่งมีชีวิตที่อายุสั้นนักและต้องตายก่อนเจ้าของเสมอ

มีคนตอบว่า เพราะหมาเข้ามาในชีวิตเพื่อสอนให้คน (เจ้าของ) ได้รู้จักกับความรักอันแท้จริง

เมื่อทำหน้าที่เสร็จมันจึงจากไป

ที่สำคัญคือ คนสามารถจะทุเลาความเศร้าที่หมาต้องจากไปได้ ด้วยการปลอบประโลมซึ่งกันและกัน

 แต่หมานั้นหากเจ้าของต้องจากไปก่อน หัวใจของมันจะแตกสลายจนไม่สามารถทนได้ …”

นานมาแล้ว หนังโรแมนติกเรื่องหนึ่ง มีประโยคอมตะที่ผู้คนจดจำได้แม่นยำว่า

“หากจะรัก ต้องลืมคำว่าเสียใจ”

ผู้เขียนนึกถึงคำพูดนี้อีกครั้ง เมื่อได้ข่าวว่า หมาลูกรักที่อยู่ด้วยกันมานานจากไปแล้ว

“หากจะรักหมาลาบราดอร์ ต้องลืมคำว่าเสียใจ”

เมื่อสิบห้าปีก่อน  เพื่อนเคยถามว่า อยากได้ลูกหมาลาบราดอร์ รีทรีฟเวอร์ ไหม

เพื่อนบอกว่า คิดให้ดี ๆ นะ หมาพันธุ์นี้ไม่เหมือนพันธุ์อื่น

“พี่จะรักเค้ามากกว่าหมาตัวใดที่พี่เคยเลี้ยงมา และเมื่อมันจากไป พี่จะโศกเศร้ามาก ๆ”

คำเตือนของเพื่อนยิ่งกระตุ้นให้ผู้เขียนอยากเลี้ยง และเมื่อแรกเห็นเจ้าตัวน้อยแสนน่ารัก เหมือนกับรักแรกพบจริง ๆ

ลูกหมาเกือบทุกตัวน่ารัก  แต่สำหรับลูกหมาพันธุ์นี้หากใครเห็น คงเหมือนโดนสะกดจิต ต้องเข้าไปกอด

เราตั้งชื่อว่า หมีขาว จากอุ้งเท้าใหญ่แบบหมีและสีขนตอนเล็ก ๆ ออกไปทางสีขาว

เจ้าหมีขาวตัวน้อยหลับตาพริ้ม ช่างน่าฟัดจริง ๆ ราวตุ๊กตาหมี

ภรรยาจำได้แม่นว่า หมีขาวจุติลงมาเยือนโลก 16 กย. 2005 เพราะเป็นวันที่แม่หมีขาวคลอดลูกออกมา แล้วเพื่อนโทรศัพท์มาบอกว่า อยากได้หมาพันธุ์ลาบราดอร์ไปเลี้ยงบ้างไหม

ลาบราดอร์ รีทรีฟเวอร์  เป็นหมาขนาดใหญ่ มีความซื่อสัตย์ ฉลาดหลักแหลม กระตือรือร้น รักสนุก ช่างเอาอกเอาใจ มีแหล่งกำเนิดดั้งเดิมในคาบสมุทรลาบราดอร์ทางชายฝั่งตะวันออกของประเทศแคนาดา  แต่เดิมชาวประมงใช้หมาพันธุ์นี้ไปตามเก็บปลาที่หลุดออกจากเบ็ดหรือแห หรือใช้ไปคาบเป็ดป่าที่ถูกยิงร่วงตกลงบนผืนน้ำมาให้เจ้าของ

ต่อมาในปี พ.ศ.2378 มีการนำลาบราดอร์ไปแพร่หลายในประเทศอังกฤษ ได้รับความนิยมมากจากรูปร่างหน้าตา ความซื่อสัตย์อดทนและขี้เล่น จึงเกิดการพัฒนาสายพันธุ์ให้สามารถล่าเหยื่อ และจากความสามารถในการดมกลิ่นได้ยอดเยี่ยม และสามารถเคลื่อนที่ได้เร็วแม้ในภูมิประเทศที่ขรุขระหรือปกคลุมด้วยน้ำแข็ง จึงพัฒนามาเป็นหมากู้ภัยช่วยเหลือผู้คน  กู้ระเบิดและ นำทางคนตาบอด

พอหมีขาวอายุได้หลายเดือน ความขี้เล่นและซุกซนก็ปรากฏทันที เค้าจะวิ่งเล่นทั้งวัน แทะขาเก้าอี้ ขาโต๊ะ คาบรองเท้าไปซ่อน หลายครั้งที่เราตามไปพบว่า กำลังใช้ขาคุ้ยดินเอาอาหารที่กินเหลือไปซ่อน

แต่พอร้องเรียกหมีขาว ก็จะวิ่งมาหาแทบจะกระโดดให้พ่อแม่สวมกอด พร้อมเลียหน้าเลียตาทันที

หมีขาวสัมผัสได้ถึงความรักของพ่อแม่จริง ๆ

ขณะที่พ่อแม่ก็สุขใจทุกครั้งเมื่อได้กลับบ้านมาเล่นกับหมีขาว

ตอนหมีขาวอายุได้สองขวบ  ผู้เขียนเพิ่งกลับมาบ้านจากงานศพพี่สาว คุณวนิดา (มด) ตันติวิทยาพิทักษ์ และนั่งซึมเศร้าโศกเสียใจอยู่คนเดียวบนโซฟา ทันใดนั้น หมีขาวก็เดินเข้ามาใกล้ ๆ และยกสองขาขึ้นมาสวมกอด ราวกับปลอบประโลมใจของผู้เขียน

มีคนบอกว่า สัตว์สี่เท้ามักจะสื่อสารกับเจ้าของ เมื่อรู้ว่าเจ้าของไม่สบายใจ

หมีขาวแสนรู้สัมผัสได้ถึงความทุกข์ใจของพ่อจริง ๆ  เค้าคงอยากจะกอดพ่อมาก ๆ

เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้รู้สึกได้ว่า เป็นมิตรภาพต่างสายพันธุ์  เราเข้าใจความรู้สึกต่อกันได้จริง ๆ

ตอนที่หมีขาวยังแข็งแรง หากพ่อแม่กลับบ้านดึก เค้าจะออกมานั่งรอพ่อแม่ที่หน้าประตูบ้าน  แม้จะดึกดื่นอย่างไร

ช่วงไหนที่พ่อแม่ไปทำงานต่างจังหวัดนาน ๆ พอเข้าบ้านลูกหมีขาวจะวิ่งหางกระดิก กระโจนใส่ เลียหน้าเลียตาพ่อแม่ กอดกันด้วยความคิดถึง

การสวมกอดกัน ทำให้สบายใจ ความเหน็ดเหนื่อย ความไม่สบายใจคลี่คลายลง และรู้สึกได้ว่า หมีขาวเป็นทั้งเพื่อนยากและลูกรัก

แต่หากพ่อนั่งกินข้าวอยู่ จะเดินมาข้าง ๆ ทำหน้าตาละห้อยแสนเศร้า จนพ่อทนไม่ไหวต้องเอาอาหารใส่ปาก

ส่วนแม่จะไม่ยอม เพราะทำให้ลูกนิสัยเสีย

พอได้กินอิ่มแล้วลูกหมีขาวจะทำหน้าตาเจ้าเล่ห์  ราวกับว่าได้ตีหน้าเศร้าจนพ่อใจอ่อน

ร้ายจริง ๆ

บางครั้งหมีขาวก็เห่าโวยวาย เมื่อพ่อแม่ทำไม่ถูกใจ เพราะมีเพื่อนมาที่บ้าน และเอาแต่คุยกับเพื่อน ไม่สนใจลูก

หมีขาวเห่าแต่ละทีเสียงดังมาก เสียงทุ้มหนักแน่น ดังสนั่นน่าเกรงขาม จนคู่สนทนาบนโต๊ะต้องหันมาสบตากัน

และเอาเท้าลูบตัวหมีขาวที่นอนอยู่ใต้โต๊ะเป็นการแสดงว่า รักนะ รักนะ

ลาบราดอร์เป็นพันธุ์ที่ต้องการเอาใจใส่จากพ่อแม่มาก ต้องการให้พ่อแม่กอดจูบเรื่อย ๆ  และเค้าจะตอบแทนให้ด้วยความรัก ความซื่อสัตย์ และหึงหวงพ่อแม่เมื่อมีคนมาแย่งการเอาใจใส่อย่างสุด ๆ เช่นกัน

ขณะเดียวกันเป็นหมาที่มีสมองฉลาดยอดเยี่ยม การฝึกคำสั่งพื้นฐาน เค้าเรียนรู้ได้ไวมากมาก จากการสอนสองสามครั้งเท่านั้น หากฝึกตั้งแต่เป็นลูกหมาสามสี่เดือน ไม่ว่าหัดนั่ง หัดหมอบ หัดให้หยุด ยกขาทีละข้าง ก่อนจะได้กินอาหาร

ความสนุกของหมีขาววัยเด็ก คือการได้คาบสิ่งของต่าง ๆ ที่พ่อแม่โยนออกไปข้างนอก เค้าจะวิ่งไปคาบและเอามาคืนพ่อแม่ด้วยความสนุก

หมาพันธุ์นี้ตัวใหญ่ พละกำลังเหลือล้น ต้องพาออกวิ่งเล่นแทบทุกวัน ตามประสาดีเอ็นเอที่ติดตัวมาจากบรรพบุรุษ จากการเป็นหมาดมกลิ่นคาบเหยื่อในอดีต

แต่การวิ่งเล่นของหมีขาวเมื่อออกนอกบ้านเมื่อวัยหนุ่ม จะได้รับบาดแผลกลับมาหลายครั้ง เมื่อไปกัดกับหมาข้างบ้าน  แต่ไม่เคยชนะ เพราะลาบราดอร์แม้จะมีเขี้ยว แต่กัดไม่เก่ง แค่งับ ๆ คู่ต่อสู้อย่างเดียว วิ่งกลับบ้านเลือดโชกเป็นแผลเหวอะหวะตามขา หรือ ใบหูโดนกัดเป็นรูจากคมเขี้ยว

เวลาผ่านไปได้ประมาณสิบปี หมีขาวย่างสู่วัยชราแล้ว โรคประจำตัวของหมาพันธุ์นี้คือ โรคข้อสะโพกเสื่อม ก็เริ่มปรากฏ ขาหลังหมีขาวเริ่มอ่อนแรง สายตาก็เริ่มฝ้าฟาง เป็นต้อกระจก เราต้องหมั่นพาไปโรงพยาบาลสัตว์ทุกเดือน และยิ่งตรวจก็พบโรคเพิ่มขึ้นตามอายุ ไม่ว่าจะเป็นโรคหัวใจ เกล็ดเลือดต่ำ เนื้องอกกระจายขึ้นตามที่ต่าง ๆ โรคอัลไซเมอร์ และโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงที่ทำให้ไม่สามารถลุกเดินได้ถนัด

ช่วงสุดท้ายของหมีขาว แม้จะอ่อนล้าเพียงใด แต่ทุกค่ำลูกหมีก็จะขยับตัวช้า ๆ มานอนใกล้ๆ พ่อแม่ เพื่อแสดงความรัก ครางเบา ๆ ให้พ่อแม่ปลอบประโลม

จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อพ่อแม่กลับมาจากต่างจังหวัด หมีขาวลุกไม่ได้ ข้าวปลาป้อนให้ก็ไม่กิน ร้องครางงือๆ ดีใจที่พ่อแม่กลับมา และมีน้ำตาไหลออกมา

หมีขาวรอพ่อแม่กลับมากอดจูบลูกเป็นครั้งสุดท้ายจริง ๆ

แม่บอกกับหมีว่าถ้าสังขารไม่ไหวและหนูต้องไปก็ไปนะลูก ไม่ต้องทรมานรอแม่

 เพราะหัวใจเราคุยกัน สื่อสารต่อกัน ส่งความรักห่อหุ้มกัน ขอให้หมีสัมผัสได้ว่าความรักแม่อยู่กับหนู

แล้วแม่ก็ป้อนข้าวป้อนยาหมีกับมือ แม่รู้ว่าหมีเข้าใจแม่และให้อภัยแม่

หมีขาวไปสบายแล้วนะลูกรัก

อยู่กันมาสิบห้าปี กลับคืนสู่สวรรค์ 4 ธค. 2020

พ่อแม่ไม่เคยรักใครเท่าลูกหมีขาวเลย

เราจูบหัวและบอกว่าไปสบายๆนะลูกรัก อย่าทรมานเลย

หมีขาวไปอยู่บนดาวหมาบนฟ้าแล้ว

ส่วนร่างของหมีขาวจะนอนบนสนามหญ้าใต้ต้นลั่นทมที่หนูชอบนอนเป็นประจำ

เราจะคุยกันไปตลอดนะลูกรัก