คนไทยกลัวคนรวย แต่ไม่กลัวกฎหมาย กฎหมายจึงอยู่ใต้ คนรวยเสมอในประเทศนี้

วันก่อนขณะกำลังขับรถไปทำงาน

ผู้เขียนเหยียบเบรคชะลอรถ หยุดให้คนข้ามถนนตรงทางม้าลาย

ปรากฎว่ารถคันหลังบีบแตรไล่หลัง ให้รีบไป

ผมข่มใจไม่แสดงอาการอะไรออกมา และแผ่เมตตา ปล่อยให้มันผ่านไป

ไม่เก็บไว้เป็นอารมณ์ให้ขุ่นมัว

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้น และสังเกตได้ว่า

การหยุดรถให้คนข้ามทางม้าลายในประเทศนี้

แทบจะเป็นสิ่งมหัศจรรย์บนท้องถนน

เพราะรถส่วนใหญ่จะแล่นผ่านไปเลย

เมื่อเห็นมีคนรอข้ามถนนตรงทางม้าลาย บางคันเร่งเครื่องเหยียบคันเร่ง

และใครหยุดรถให้คนข้ามถนน

ก็เสี่ยงกับการโดนรถคันหลังชน หรือไม่ก็โดนบีบแตรไล่

ผมพยายามคิดว่า

ทำไมคนขับรถส่วนใหญ่จึงไม่หยุดให้คนข้ามถนนทางม้าลาย

ทั้ง ๆที่หลายครั้งหน่วยงานรัฐพยายามรณรงค์ให้จอดรถให้คนข้ามถนน

แต่ไม่ค่อยได้ผล เพราะคนขับรถส่วนใหญ่จะคิดว่า

ถนนเป็นพื้นที่ของรถไม่ใช่ของคน

และทุกคนอยากรีบขับรถไปให้ถึงจุดหมายปลายทาง

การหยุดรถให้คนข้ามถนนเป็นเรื่องเสียเวลา

ตรงข้ามกับหลายประเทศ เพียงแค่คนมายืนตรงขอบถนนตรงทางม้าลาย

รถก็หยุดให้คนข้ามถนนแล้ว

แน่นอนว่า การบังคับใช้กฎหมายของหลายประเทศรุนแรงมาก

การไม่หยุดให้คนจอดรถข้ามทางม้าลาย

อาจถูกปรับเงินมหาศาลและอาจถูกยึดใบขับขี่ตลอด

แต่เท่านั้นยังไม่พอ

สำนึกต่อส่วนรวมเป็นเรื่องที่มีอยู่ในประชาชนหลายประเทศเช่นกัน

การหยุดรถให้คนข้ามถนนเป็นสำนึกต่อส่วนรวม

สำนึกว่าคนเดินถนนก็มีสิทธิ์ใช้พื้นถนนเหมือนกัน

และการข้ามถนนเป็นเรื่องที่คนขับรถต้องยอมรับสิทธิของคนเดินถนน

และการหยุดรถก็เป็นหลักประกันความปลอดภัยของคนข้ามถน

สำนึกต่อส่วนรวม

ตรงกันข้ามกับคำว่า

ความเห็นแก่ตัว

ไม่นานมานี้ ผมได้อ่านข้อความที่แชร์กันในไลน์

จากความรู้สึกของคนญี่ปุ่นที่ทำงานเมืองไทยร่วมสิบปีก่อนจะลากลับบ้าน

ด้วยเหตุผลว่าเคยเกือบโดนรถชนตายบนถนน บนทางม้าลาย

และยังถูกเปิดกระจกตะโกนด่าซ้ำ

แค่มุมมองต่อการใช้ถนนของเขาก็สะท้อนนิสัยคนไทยได้ดี

เขาบอกว่า “พื้นฐานของชาติผมคือวินัย แต่พื้นฐานของคนไทยคือเห็นแก่ตัว”

หลายคนที่เคยไปญี่ปุ่น ไม่แปลกใจ

เมื่อเห็นรถทุกคันหยุดให้กับคนข้ามถนนทางม้าลายอย่างพร้อมเพรียงกัน

จนเป็นเรื่องชินตา

เช่นเดียวกัน จะเห็นคนญี่ปุ่นยืนรอสัญญาณไฟตรงสี่แยกอย่างอดทนหลายนาที

ไม่ว่าหิมะตกหรือฝนตก จนกว่าจะเปลี่ยนเป็นไฟเขียวให้ข้ามถนนได้

สิ่งเหล่านี้คือวินัยและสำนึกต่อส่วนรวม

ที่คนญี่ปุ่นสร้างกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ

แต่หลายปีในเมืองไทยเขาสังเกตเห็นการจราจรบนท้องถนนพบว่า

“ต้องคอยขยับรถทีละนิดเพราะกลัวว่าตนจะถูกคนเอาเปรียบ“

“ถ้าไม่รีบขยับรถไปข้างหน้า จะมีคนเห็นแก่ตัวหาทางโกงคุณเสมอ

หมายถึงรถซ้ายขวาที่จ้องจะแย่งเข้าเลน

แม้ว่ามันจะขยับไปทับเส้นขาวแล้วขวางทางรถพยาบาล

หรือไปหยุดกลางสี่แยกกั้นไม่ให้ทุกคนได้ไป คนไทยก็จะทำโดยไม่ลังเล”

“คนไทยจอดรถซื้อของในที่ห้ามจอดบนทางเท้าหรือจอดทั้งที่รถติดๆ

โดยไม่คิดว่ารถคันหลังจะมีธุระด่วนแค่ไหน

ในประเทศญี่ปุ่นไม่มีแบบนี้ เรารีบเร่งตลอดเวลา

แต่ว่าเราไม่เห็นแก่ตัวเหมือนคนไทย”

แต่ที่แสบสันต์ก็คือทัศนะของเขาต่อสะพานลอยข้ามถนน

ว่าเป็นสิ่งอัปลักษณ์เหลือเกินและสะท้อนการเอารัดเอาเปรียบคนใช้ถนนยิ่งนัก

“คนไทยโดนหลอกให้ใช้สะพานลอย

ไม่มีเหตุผลที่จะไล่คนท้อง คนพิการและคนชราให้ปีนสะพานสูงชัน

เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับรถยนต์ราคาแพงๆ”

แทนที่หน่วยงานรัฐจะบังคับใช้กฎหมายกับคนขับรถ

ที่ไม่หยุดให้คนข้ามถนนทางม้าลาย เมื่อทำไม่สำเร็จคนไม่กลัวกฎหมาย

ก็สร้างสะพายลอยบังคับให้คนต้องเดินขึ้นสะพานสูง

บางแห่งก็เปลี่ยว เสี่ยงต่อการถูกคนร้ายปล้นทรัพย์ หรือทำร้ายร่างกาย

ชาวญี่ปุ่นคนนี้ยังแสดงความเห็นต่อว่า

คนไทยจำนวนมากขี้กลัว ไม่กล้ารักษาสิทธิ์ของตัวเอง

ไม่กล้าโวยใส่รถราคาแพงที่ไม่หยุดให้คนข้ามทางม้าลาย

“ คนไทยขี้กลัว ไม่กล้าโวยวายใส่คนรวยแม้จะทำผิดกฎหมาย

แต่ยอมปีนบันไดชันๆดีกว่า

เพื่อให้คนรวยเขาอยู่สบายๆ เหนือกฎหมายต่อไป”

บทสรุปของเขาก่อนอำลากลับประเทศคือ

“คนไทยกลัวคนรวย แต่ไม่กลัวกฎหมาย…..

ดังนั้นกฎหมายจึงอยู่ใต้คนรวยเสมอในประเทศนี้

และเพราะกฎหมายไม่ช่วยอะไร ทำให้ทุกคนยิ่งต้องเห็นแก่ตัว

เพื่อไม่ให้ถูกคนเอาเปรียบกัน”

ไม่แปลกใจที่คนบ้านอื่นจะมองว่า พื้นฐานคนไทยคือความเห็นแก่ตัว

Credit: Line forwarded